December
2018 heb ik access bars leren kennen, het begin van aan een schakelingen
van een nog diepere zoektocht in gans mijn leven.
9 december is een symbolische dag geworden om even stil te
staan op het moment waar ik me bevind en waar ik naar toe mag gaan. We kunnen steeds
elke 10 seconden kiezen voor verandering en steeds weer opnieuw. Laat jezelf
niet vastzetten. Blijf steeds je gewaarzijn volgen, wees gewaar, attent en
liefdevol voor jezelf!
Wat als je verlies en verdriet kan - mag omzetten in kracht
om in beweging te komen om nieuwe wegen te gaan bewandelen, nieuwe inzichten te
gaan omarmen.
Wat je ooit ook hebt meegemaakt, hoe erg ook.
Helaas heb ik van alle soorten verlies wel een ervaring maar dat
maakt dat ik het doorleeft heb en er werkelijk mee aan de slag kan gaan. Geleerd heb om verlies, trauma's... aan te pakken.
Als je dit kan ontvangen en er iets mee gaat doen dan kan
het echt een openbaring zijn.
Ik ben heus ook nog wel eens verdrietig, boos om wat er destijds allemaal gebeurt is. Maar toch heeft alles zijn redenen.
Zelfs de dood, want de ziel had immers zijn eigen plan met
het lichamelijk leven.
Afscheid nemen is nooit fijn. Een persoon op leeftijd, heeft
vaak zijn leven kunnen leven en zit in zijn afrondingsfase “de cirkel van het
leven” geboren worden en sterven heeft altijd bestaan.
De ziel heeft zijn lessen op aarde komen voltooien.
Wanneer een plotse overlijden zich voor doet dan gaat dit
vaak met ongeloof door. Je was niet voorbereid, nu kan jij jezelf voorbereiden?
Het blijft moeilijk als het gaat over kinderen en jonge mensen. De essentie
kunnen waarnemen dat dit “Godsplan” was of vanuit andere religies of
overtuigingen is immens moeilijk als je in het verlies zit, in het rouwproces.
Blijf je hangen in dat verlies is gaan praten heel
belangrijk met gelijkgestemden of echt hulp aanreiken van professionele.
Toen mijn papa overleed na 10 tal jaren van ziekte. Was mijn
verdriet immens, veel boosheid… Mijn twee oudste kinderen waren toen 11 en 9
jaar. Ze waren ook verdrietig… kinderen verwerken het anders, gaan er gewoon
anders mee om. Ik weet nog na dat mijn papa 3 maand overleden was dat mijn
kinderen boos werden op mij. Ik begreep het eerst allemaal niet. Ze zeiden mama
we hebben je nodig, door al mijn persoonlijk verdriet leefde ik zelf niet meer.
Ik was niet meer hun
mama van voorheen, natuurlijk mocht ik rouwen maar heb ik het omgezet in anders
verwerken.
Verlies en rouwen.
Verlies overleven is echte rouwarbeid, hard werken aan een
andere toekomst.
Rouwen is ook voor iedereen anders. Iedere vinger afdruk is uniek, dus meet je niet met een andere die verdriet heeft.
Het eerste jaar is vaak het moeilijkste jaar zeggen ze.
Je moet alleen door Kerstmis heen en alle andere feestdagen
Het is ook alleen ontbijten..., alleen gaan slapen. Vakanties die nooit meer het
zelfde zullen zijn. Intieme momenten niet meer kunnen delen. Gesprekjes zijn er
niet meer in het fysieke lichaam.
Energetisch kan dit wel, sommige mensen ervaren en voelen die aanwezigheid anderen weer niet.
Een ziel dat overgaat heeft zijn tijd en ruimte
nodig om zijn levensboek te lezen en te overschouwen wat hij of zij nu gaat
doen. Nog even aanwezig blijven bij zijn familie die enorm lijden onder het
verlies of zo snel mogelijk incarneren of zelf nog even helpen op andere niveaus.
Er is heel veel moed, kracht en liefde nodig maar weet dat je nooit alleen bent.
Heel veel liefs,
Els
Reacties
Een reactie posten